Afgelopen weekend heb ik met een hele leuke crew in Amsterdam meegewerkt aan de videoclip van Sylvia Aimees nieuwe en mooie nummer Stories. Ik ben benieuwd naar het eindresultaat! Helaas is het ook nog even wachten op de foto’s van die dag.
In ieder geval alvast een impressie van Sylvia’s kunnen:
Naar Oss afgereisd voor een rol in de jeugdfilm ‘Als…’ https://www.facebook.com/hetverborgenhuis/?fref=nf
en in Den Haag meegewerkt aan een clip voor het nummer van Cathy Shannon ‘Can you keep a secret for me’ https://www.youtube.com/watch?v=Mem5z3sx7Hc en https://soundcloud.com/cathyshannonmusic/can-you-keep-a-secret-for-me/s-1yfY7
In verband met het uitvallen van een acteur neem ik een kleine rol over in de kerstvoorstelling: Wat een prachtig leven. De voorstelling speelt in het Grand Theater.
Let it snow! Over een week is de première van ons Kerstvoorstelling Wat een Prachtig Levenhttps://www.bijvrijdag.nl/theater/theatervoorstellingen/2016/wat-een-prachtig-leven/
Geplaatst door Bij Vrijdag op zaterdag 17 december 2016
Vandaag neem ik afscheid van Barbara.
Elke avond neemt Barbara afscheid. Aan het begin van het stuk moet Barbara afscheid nemen van haar alcoholistische en poëtische vader. Daarna van de rest van de familie. Van wiet rokende oom Charlie en lelijke tante Mattie Fae die naar hun verdomde honden moeten. Van ‘vrolijke’ Karen die met sociopaat Steve vertrekt naar Florida en in januari met hem trouwt in Belize. Van de mooiste dochter Ivy die samen met ‘loser’ Junior naar New York verhuist. Van Bill, die er vandoor gaat met Sissy/Pipi/Kitty…oké goed dan CINDY. Van opstandige tienerdochter Jean neemt Barbara natuurlijk geen afscheid. Wel van haar relatie met Jean tot dan toe, die onder spanning is komen te staan en opnieuw uitgevonden moet worden zodra ze weer samen in Colorado zijn. En uiteindelijk neemt Barbara bewust zelf afscheid van haar drugsverslaafde en knettergekke moeder Violet met de wetenschap dat indiaan, ik bedoel native american, Johnna goed voor haar zal zorgen.
En nu neem ik afscheid van Barbara. Van zorgzame, krachtige, felle, liefhebbende, pinnige Barbara. Die eigenlijk alleen maar wilde voorkomen dat haar gezin en familie uit elkaar zou vallen. Die in haar pogingen om iedereen bij elkaar te houden, juist iedereen afstootte. Barbara, die ik steeds iets beter leerde kennen. En telkens bij wisselend publiek verschillende kanten van zichzelf liet zien. Dan was ze weer kwetsbaar, dan weer cynisch en dan weer vooral erg boos. De ene avond knalde ze op het podium en de andere avond was het voor mij hard werken en moeilijker om haar in al haar facetten goed tevoorschijn te halen. Maar uiteindelijk heb ik haar best goed leren kennen. En zal ik haar missen.
Haar spulletjes zitten in haar ‘doos’ in de kast en haar kleren in de wasmachine. En daar wacht ze tot ik haar hopelijk weer tevoorschijn mag halen voor een nieuwe reeks voorstellingen. Zodat ik nog meer van haar kan ontdekken.
Van al mijn medespelers en regisseuse Annemiek neem ik gelukkig geen afscheid, die zie ik gewoon in het nieuwe seizoen weer!
Dit weekend spelen we nog drie keer zomerverdriet in het Vrijdag theater.
My love for acting started during primary school, where the principal was a Shakespearean and the class would perform one of Shakespeares play at the end of the year. My life path was clear; I was to become an actress. But we all know that life has its funny ways. So at first I chose another path, my other love, which is the study of the human feeling, thought and behaviour: psychology. After finishing university, I fortunately found a way to combine acting and psychology. You will find both on this site, because for me they are inseparable and inextricably entwined.
In samenwerking met de Hanzehogeschool en Ixta Noa heeft Lentis/PsyQ een film gemaakt ‘Door dik en dun’ over de wereld van vier verschillende eetstoornissen: mevrouw Boulimia, mevrouw Anorexia, mevrouw NAO en mevrouw Eetbuistoornis. De verschillende eetstoornissen vertellen over de verschillende manieren waarop zij de regie over de levens van de mensen die zij in hun macht krijgen overnemen. Maar ook wordt duidelijk hoe mensen met een eetstoornis hun leven weer terug hebben kunnen veroveren én hoe de mensen om hen heen hen daarbij hebben geholpen.
Klik hier voor de site van Lentis en de film: Lentis door dik en dun
Klik hier voor de informatie op de site van Lotte: educational film eating disorders
Ratatouille op FestivalderAa programma
Het Peloton is het keurgezelschap van Vrijdag, bestaande uit de top van de afgestudeerde leerlingen van de Amateur Theaterschool Groningen en de Jeugdtheaterschool Groningen. Voor het Noorderzonfestival maakten zij in 2014 o.l.v. Lies van de Wiel, de voorstelling Ratatouille. Een voorstelling over personeel van een restaurant waar nooit iemand komt. Met deze voorstelling werden zij de overtuigende winnaar van het 30 Minuten Los!-festival.
Het idee van Het Peloton ontstond drie jaar geleden. Het komt voort uit de wens van afgestudeerden van de Theaterschool Groningen en artistiek leider Annemiek Dijkstra om met gevorderde en ervaren spelers verder te werken aan spel en techniek, meestal uitmondend in een voorstelling. Deelnemers aan Het Peloton worden hiervoor uitgenodigd, zodat er gewerkt kan worden met topspelers van min of meer gelijk niveau. Dit levert kwalitatief hoogstaand amateurtheater op.
We staan vermeld op de site van het Engelse blad The Guardian met de voorstelling Todo lo que esta a milado. Zie het gearceerde stuk (en de link voor de site waar het artikel op staat: http://www.theguardian.com/culture/2015/may/02/holland-festival-amsterdam-bids-to-lure-britons)
British co-director of the Holland festival is heading the city’s drive to ensure that artworks, theatre and music become the dominant attractions for tourists
Dam Square in Amsterdam. The city wants to bring greater international recognition to its annual Holland festival next month.
The conductor on the No 5 tram shuttling down Nieuwezijds Voorburgwal, one of Amsterdam’s wide central thoroughfares, has her work cut out. Seated inside her glass booth in the middle of a moving car, she is besieged by tourists on all sides. “I have no tickets left!” she announces abruptly. Bemused sightseers, destined for the museum quarter, can now enjoy a free ride, but have little or no room to move, or breathe.
This city really does not seem in need of more visitors. Especially not the British. On the train in from the ferry port, members of the standard English stag trips were in evidence. One groom-to-be, easily spotted in his yellow banana suit, was excitedly running through the lineup of bars and late-night attractions ahead. And yet next month busy Amsterdam wants to reach out across the North Sea and remind its near neighbours what it does well; not the druggy coffee shops, nor the quaint canal cruises, nor the sex tours, but instead its blistering display of difficult, even confrontational, culture at the annual Holland festival.
The festival’s co-director this year is a Brit and she is a high-profile one. Ruth Mackenzie, former arts adviser to a succession of Westminster culture ministers and the woman responsible for putting together the programme of the Cultural Olympiad in London in 2012, has been working with a team of Dutch experts to bring greater international attention to a major summer event that has been going on since 1947. At its inception, in the wake of war, the Holland festival was one of the cultural celebrations intended to revive Europe, alongside Edinburgh, Avignon and Vienna. Despite its longevity and its significance inside the Netherlands, large numbers of British fans of music, theatre, art and ballet have so far failed to mark the festival on their calendar. Plenty have not even heard of it.
The rows of weekend tourists standing in front of Rembrandt’s The Night Watch on the first floor of the refurbished Rijksmuseum fall broadly into two categories. Some are middle-aged couples engaged in a pleasant round of cultural box-ticking: others are young students, dutifully scanning European art treasures. None I spoke to were aware of the Holland festival. Naturally, Mackenzie thinks this is silly, and particularly for Brits, because the festival is a chance to see good European art before it comes to London, as well as to sample oddities that probably never will. “It’s actually often easier to get out here than it is to get to Edinburgh,” she says. “It is only 45 minutes in a plane from London and there are direct trains too.”
A big draw this year is British artist Liam Gillick, who will contribute his first piece of art using the human form. In his All-Imitate-Act Gillick is to invite passersby on the Museumplein next to Amsterdam’s contemporary gallery, the Stedelijk, to place their heads, seaside pier-style, inside holes at the top of a series of cardboard cutout cultural figures. This element of public participation picks up on a theme of shared experience for 2015. The festival will open with a DJ live-streaming a bespoke party mix into the homes of anyone who wants to join in. There will also be a 12-Hour Proms event, with music ranging from Thomas Tallis to the Mercury Music prize-nominated British singer Anna Calvi. With tickets going for €10, Mackenzie sees this as an enticing offer for Calvi fans across the water.
This spring the Stedelijk has staged a different Tino Sehgal “happening” each month. When I visited, the Turner-nominated Anglo-German artist had uniformed gallery wardens leaping out and informing art lovers: “It’s so contemporary!” It was hard to disagree. For the festival next month he has something special, and rather darker, planned.
The only fly on the pancake for cultural tourists is the length of the queues outside the bigger national institutions. “I just can’t bear these lines. Let’s go,” I heard an American teenager complaining outside the Van Gogh Museum. Tickets should certainly be pre-booked.
In a noble response to bleak days before Amsterdam’s liberation 70 years ago this week, the longest wait is for those standing in the serpentine line outside Anne Frank’s former hiding place on Prinsengracht. This bends not just around several street corners, but right around the large Westerkerk, the church with the bells that sounded out Frank’s quarter hours. These landmarks of the tourist trail are all at hand, but Mackenzie’s vision for June centres on her 18 world premieres and 29 Dutch premieres. “There is so much going in Amsterdam anyway, you really have to raise it up a notch to make an impact,” she said. She hopes she has built on the risk-taking track record that welcomed Benjamin Britten’s War Requiem in the late 1940s and so helped germinate the seed of the annual festival the composer was soon to create at Aldeburgh.
“Amsterdam is often the first place to recognise a talent,” says Mackenzie. “We have lots of artists who have not yet worked in the UK. One who is going to be taking the idea of public involvement to an extreme is the Argentinian, Fernando Rubio.” Rubio will set up six double beds across the city and then invite people to climb in for one-to-one performances of a short text about loneliness, delivered by an actress. “Members of the public will become the artwork and they are not going to forget that experience.”
Why then do the British not come over en masse? The old associations with stag trips and prostitutes, coupled with the tawdry “head shops” selling cannabis, could be to blame. This spring the canalsides are dotted with the odd beer-sluiced post-adolescent, but Amsterdam has an overwhelmingly friendly atmosphere, not a seamy one. The chief danger is getting lost at night in the maze of apparently interchangeable canal frontages: a stage set from the 17th century, with gabled rooftops peering down on either side.
